نـت های آبــی

یک وقتهایی دلم برای دنیای بچگی‌های خودم تنگ میشود. روزهایی که فکر میکردم میشود دنیا را با عشق گرفت و سوار اتوبوس میشدم و پیاده روی میکردم و اصلاً ایده‌‌‌ای نداشتم شلوار سفید برای پسر بد است و میم برایم صرفاً مشاور رده ب بود که عکسی مسخره ازش دیده بودم و دورادور ازش متنفر بودم و نمیدانستم از نظرش کره‌ی بادام زمینیِ « دکتر بادام» خوشمزه است.

بهرحال خواستگار شتری‌ست که در خانه‌ی همه می‌خوابد. دخترهای زیادی قبل از من با این موجودات سمجِ دوست‌نداشتنی طرف بوده‌اند و وقتی می‌گویم overthink کننده‌ترین موجود عالم هستم، یعنی که چندروزی‌ست اعصابم خراب است. برای هرکس که توضیح می‌دهم می‌خندد و مسخره می‌کند و منتظر است من هم پشتِ سرش راه بیفتم و مسخره بکنم، اما موضوعی که دارد دیوانه‌ام می‌کند، اصلاً به نظر من مسخره نیست.

درد می‌کشم که خودم را در سی‌سالگی تصور می‌کنم، در قله‌ی هرچیزی که آدم‌ها می‌خواهند باشند و می‌دانم که باز هم هرشب، موقع مسواک زدن، روی روشوییِ سرامیکی خم خواهم شد و دست‌هام را اهرم خواهم کرد که نیفتم و خواهم گریست. بعضی شب‌ها که بهترم، فقط به ردِ زیبای اشکها چشم خواهم دوخت.

16|http://www.yut.ir/images/002.gif|1

توی « سخنِ سردبیرِ» نشریه‌ی بچه‌ها، نشریه رو تقدیم کردم به مسافرانِ پرواز هفتصد و پنجاه و دوی اکراین. بالاخره براشون نوشتم. قراره چاپ بشه. قراره بره زیر دستِ مردم. قراره کسی روی ورقه‌ی کاغذ و زیرِ یک آرمِ رسمی‌بخونتش. مرثیه‌سراییِ کوتاهی بود. با هزار ترس بود. با « شهید» خطاب کردنشون بود. اما مرثیه‌سرایی بود. حس می‌کنم هیچ‌روزی رو توی این سه‌ماه از این لحظه سبک‌تر نبوده‌م. گریستم و نوشتم و با یادآوریِ دوباره‌ش کلِ بدنم لرزید. اما نوشتم. جمله‌ی آخر اینه:

بعنوان یک آدم متدین یا معتقد به دین در دنیای امروزی زندگی‌کردن، بسیار سخته. چون این‌روزها ، آدم‌ها ، سر بزنگاه‌ها به اصول اخلاقی‌شون چشمک می‌زنن و قولِ جبران می‌دن و می‌گذرن. یا توی جاهای حساسی که توی زندگی من برام پیش اومده، معمولاً اصول اخلاقی، آسان‌گیرتر از دین بوده.

داشتم یه فیلم آمریکایی می‌دیدم. گویا معادله‌ی زیر در تمام فرهنگ‌ها جوابه: